San Benito, imaxe en Louredo

Deste santo de negro vestir temos unha imaxe pequeniña na igrexa de Louredo, traída fai poucos anos. É a típica que se compra durante a festa no Rabiño, traídas de Portugal, bendicidas na igrexa e que están en moitas casas da contorna. Normal que rematase chegando unha ó templo parroquial. 

Da súa festa temos que sinalar a curiosidade da doble celebración, cousa que sucede en máis dunha parroquia con tal titular. No Rabiño, que foi matriz de Louredo, seguen a festexalo dúas veces ó ano: o 21 de marzo e o 11 de xullo, precedendo tales días con novena doble por día: nunha misa matinal e noutra vespertina. Acude moita xente, a pesar de que a renovación xuvenil dos fieis pouco se nota e que a festa "pagana" foi a menos, e hai que recordar que a devoción do Rabiño chegou ata a poboación madrileña de Los Molinos, onde unha copia deste san Benito levouse dende aquí ata alá, por mor dunha devota que considerou resolto un cáncer de forma milagrosa, por intercesión do abade Benito.

A imaxe xa vedes que é ben sinxela: hábito longo negro, libro aberto na man, báculo e mitra. Un pequeno corvo, cun panciño no peteiro, ós seus pés. O libro fai referencia á súa Regla, inda que nestas imaxes portuguesas leva unha pegatina cunha oración ("GLORIOSO S. BENTO ATENDEI OS VOSSOS DEVOTOS"), mentres que báculo e mitra son símbolos do seu ser abade. O corvo recorda unha escena da vida, onde manda a esta ave coller un pan e alonxalo o máis posible, pois estaba envenenado.

Este animal aparece tamén na imaxe que situaron sobre a porta maior da igrexa do Rabiño, ademais da impresionante imaxe central do retablo maior. 

 

E a escena da vida do santo xa a compartín hai tempo. Aquí a recupero:

Respecto das imaxes mencionadas antes, as do Rabiño, chama a atención como se repite a composición nas dúas que, ademais, cadran en liña recta, vistas dende fóra. Non o pretendín daquela, cando publiquei esta, pero doume conta agora e quizás se note mellor cunha nova foto cando teña ocasión. 

Ollo á disposición de elementos:


Dende a reforma do calendario litúrxico católico, a Igrexa universal celebra a festa do 11 de xullo, e dese día son os seguintes textos.

Biografía tomada da páxina 230 da epacta 2024:

Fiesta de san Benito, abad, patrono principal de Europa, que, nacido en Norcia, en la región de Umbría, pero educado en Roma, abrazó luego la vida eremítica en la región de Subiaco, donde pronto se vio rodeado de muchos discípulos. Pasado un tiempo, se trasladó a Casino, donde fundó el célebre monasterio y escribió una Regla, que se propagó de tal modo por todas partes que por ella ha merecido ser llamado “Patriarca de los monjes de Occidente”. Murió, según la tradición, el veintiuno de marzo (elog. del Martirologio Romano).

Oración colecta, tomada do rezo de Laudes:

Señor, Dios nuestro, que hiciste del abad san Benito un esclarecido maestro en la escuela del divino servicio, concédenos, por su intercesión, que, prefiriendo tu amor a todas las cosas, avancemos por la senda de tus mandamientos con libertad de corazón. Por nuestro Señor Jesucristo, tu Hijo, que vive y reina contigo en la unidad del Espíritu Santo y es Dios por los siglos de los siglos.

Da Epacta 2024 fago esta captura, referida á festa da Igrexa universal, pois a do 21 de marzo quedou pa Orde Benedictina:


Do Diurnal en galego que inda conservo:


Unha reseña da súa vida pode axudarnos a coñecer un tanto ó santo e as súas obras, polo que acudo ás verbas do papa Benedicto XVI para recoller parte do que dixo sobre san Benito o 9 de abril de 2008:

La fuente más importante sobre su vida es el segundo libro de los Diálogos de san Gregorio Magno. La fecha del nacimiento de san Benito se sitúa alrededor del año 480. Procedía, según dice san Gregorio de la región de Nursia, ex provincia Nursiae. Sus padres, de clase acomodada, lo enviaron a estudiar a Roma. Él, sin embargo, no se quedó mucho tiempo en la ciudad eterna. Como explicación totalmente creíble, san Gregorio alude al hecho de que al joven Benito le disgustaba el estilo de vida de muchos de sus compañeros de estudios, que vivían de manera disoluta, y no quería caer en los mismos errores. Sólo quería agradar a Dios.

Así, antes de concluir sus estudios, san Benito dejó Roma y se retiró a la soledad de los montes que se encuentran al este de la ciudad eterna. Después de una primera estancia en el pueblo de Effide (hoy Affile), donde se unió durante algún tiempo a una «comunidad religiosa» de monjes, se hizo eremita en la cercana Subiaco. Allí vivió durante tres años, completamente solo, en una gruta que, desde la alta Edad Media, constituye el «corazón» de un monasterio benedictino llamado «Sacro Speco» (Gruta sagrada).

El período que pasó en Subiaco, un tiempo de soledad con Dios, fue para san Benito un momento de maduración. Allí tuvo que soportar y superar las tres tentaciones fundamentales de todo ser humano: la tentación de autoafirmarse y el deseo de ponerse a sí mismo en el centro; la tentación de la sensualidad; y, por último, la tentación de la ira y de la venganza.

En el año 529, san Benito dejó Subiaco para asentarse en Montecassino. Cuando el 21 de marzo del año 547 san Benito concluyó su vida terrena, dejó con su Regla y con la familia benedictina que fundó, un patrimonio que ha dado frutos a través de los siglos y que los sigue dando en el mundo entero. En su Regla se refiere a la vida monástica como «escuela del servicio del Señor» (Prol. 45) y pide a sus monjes que «nada se anteponga a la Obra de Dios» (43, 3), es decir, al Oficio divino o Liturgia de las Horas. Sin embargo, subraya que la oración es, en primer lugar, un acto de escucha (Prol. 9-11), que después debe traducirse en la acción concreta. «El Señor espera que respondamos diariamente con obras a sus santos consejos», afirma (Prol. 35).

San Benito califica la Regla como «mínima, escrita sólo para el inicio» (73, 8); pero, en realidad, ofrece indicaciones útiles no sólo para los monjes, sino también para todos los que buscan orientación en su camino hacia Dios.

Pablo VI, al proclamar el 24 de octubre de 1964 a san Benito patrono de Europa, pretendía reconocer la admirable obra llevada a cabo por el santo a través de la Regla para la formación de la civilización y de la cultura europea. 

Gracias ó grupo de Facebook 'Igrexa do Ribeiro', sabemos doutros san Benito cercanos, que se celebran as dúas veces: san Benito do inverno (inda que sexa da primavera) e o do verán.



 É unha mágoa que teñan esas interesantes fotos tan pouco texto e que queden sen explicación ritos como o da bendición ou o aporte do aceite do santo.

Comentarios